Ανακοινώσεις

Ὁ Νι­κό­λα­ος Πλα­στή­ρας ἦ­ταν δει­νὸς συν­ταγ­μα­τάρ­χης τοῦ ἑλ­λη­νι­κοῦ στρα­τοῦ κα­τὰ τὴν μι­κρα­σι­α­τι­κὴ ἐκ­στρα­τεί­α (1919-1922).

«Σα­ϊ­τὰν ἀ­σκέρ», «τάγ­μα τοῦ σα­τα­νᾶ» ἀ­πο­κα­λοῦ­σαν οἱ τοῦρ­κοι τὸ στρά­τευ­μά του. Σὰν συν­ταγ­μα­τάρ­χης ζοῦ­σε σπαρ­τι­ά­τι­κα· γι­ὰ νὰ μπο­ρεῖ νὰ βο­η­θεῖ τοὺς στρα­τι­ῶ­τες του καὶ τοὺς ἀ­ξι­ω­μα­τι­κούς του.

Δὲν τοῦ «ἔ­κα­νε καρ­δι­ὰ» νὰ τρώ­ει, νὰ πί­νει, νὰ γλεν­τά­ει καὶ ὁ δι­πλα­νός του νὰ ὑ­πο­φέ­ρει.

«Τὸ μι­σθὸ τοῦ δι­οι­κη­τοῦ μου (κα­τα­θέ­τει ὁ ὑ­πα­σπι­στὴς τοῦ Πα­πα­θα­να­σό­που­λος) τὸν ἔ­παιρ­να ἐ­γώ.

Κα­τ' ἐν­το­λὴν τοῦ δι­ε­τί­θε­το: Στὰ αὐ­στη­ρό­τα­τα πε­ρι­ο­ρι­σμέ­να προ­σω­πι­κά του ἔ­ξο­δα καὶ στὶς ἀ­νάγ­κες τῶν στρα­τι­ω­τῶν του!

Ἂν πε­ρίσ­σευ­ε κά­τι, τὸ δι­έ­θε­τε στὸ συσ­σί­τι­ο τῶν ἀ­ξι­ω­μα­τι­κῶν». (Βλ. Γι­ώρ­γου Μα­κα­ρο­νά, Νι­κό­λα­ος Πλα­στή­ρας, πε­νήν­τα χρό­νι­α ἀ­που­σί­ας, Ἱ­στο­ρί­α, (εἰ­κο­νο­γρα­φη­μέ­να) ἐκ­δο­τι­κὸς ὀρ­γα­νι­σμός, Πά­πυ­ρος, τ. 421, Ἰ­ού­λι­ος 2003, σέλ. 39-49).

Γυ­ρί­ζον­τας στὴν Ἑλ­λά­δα (1922) ἔ­γι­νε ἀρ­χη­γὸς τῆς ἐ­πα­να­στα­τι­κῆς Κυ­βερ­νή­σε­ως, καὶ τρεῖς φο­ρὲς Πρω­θυ­πουρ­γός.

Σὰν Πρω­θυ­πουρ­γὸς ἀρ­κέ­σθη­κε στὸν μι­σθὸ τοῦ συν­ταγ­μα­τάρ­χου. Καὶ συν­τη­ροῦ­σε μὲ τὸν μι­σθὸ τοῦ αὐ­τὸν τέσ­σε­ρα ὀρ­φα­νὰ παι­δά­κι­α. Ἔ­φθα­νε στὸ ση­μεῖ­ο νὰ μὴν ἔ­χει στὴν τσέ­πη τοῦ δραχ­μή!

Δὲν εἶ­χε καν δι­κό του σπί­τι...! Ἀρ­χι­κὰ ἔ­μει­νε σὲ ἕ­να μι­κρὸ ξε­νο­δο­χεῖ­ο. Ἀρ­γό­τε­ρα νοί­κι­α­σε ἕ­να δι­α­με­ρι­σμα­τά­κι στὴ Βασ. Σο­φί­ας. Ὅ­ταν ἀρ­ρώ­στη­σε, τὸν ἐ­πι­σκέ­φθη­καν οἱ Βα­σι­λεῖς, Παῦ­λος καὶ Φρει­δε­ρί­κη.

«Γι­α­τί μέ­νε­τε σὲ τό­σο μι­κρὸ σπι­τά­κι; Θὰ κοι­τά­ξου­με νὰ μεί­νε­τε σὲ κα­λύ­τε­ρο σπί­τι!», τοῦ εἶ­πε ἡ Βα­σί­λισ­σα.

«Ὄ­χι, σᾶς εὐ­χα­ρι­στῶ. Ὁ λα­ὸς μᾶς μέ­νει σὲ πο­λὺ κα­τώ­τε­ρα σπι­τά­κι­α!», τῆς ἀ­πάν­τη­σε ὁ Πρω­θυ­πουρ­γός.

Κά­ποι­α μέ­ρα κα­θὼς ξε­κου­ρα­ζό­ταν στὸ δι­α­με­ρι­σμα­τά­κι του, ἦρ­θε μι­ὰ γυ­ναί­κα ἀ­πὸ τὴν Κοκ­κι­νι­ά, θέ­λον­τας σώ­νει καὶ κα­λά, νὰ τὸν δεῖ προ­σω­πι­κά. «Ἃς ἔρ­θει», εἶ­πε στὸν ὑ­πα­σπι­στή του.

«Μὰ πρέ­πει νὰ ξε­κου­ρα­σθεῖ­τε, θὰ πε­θά­νε­τε, ἂν δὲν ξε­κου­ρά­ζε­στε λι­γά­κι», τοῦ ἀ­πάν­τη­σε ὁ ὑ­πα­σπι­στής. Καὶ ὁ Πρω­θυ­πουρ­γός: «Μι­χά­λη, σκέφ­τε­σαι, ἂν αὐ­τὴ ἡ φτω­χει­ὰ ἔ­χει εἰ­σι­τή­ρι­α γι­ὰ νὰ ξα­ναρ­θεῖ;!». Καὶ τὴ δέ­χθη­κε.

Σὲ μι­ὰ πε­ρι­ο­δεί­α του στὸν Ἔ­βρο, βλέ­πον­τας «ἰ­δί­οις ὄμ­μα­σιν» τὴ δυ­στυ­χί­α τοῦ λα­οῦ του, σπά­ρα­ξε ἡ καρ­δι­ά του.

Ὅ­ταν κά­θι­σε στὸ ἐ­πί­ση­μο «τρα­πέ­ζι», δὲν μπό­ρε­σε νὰ φά­ει! (Ση­μει­ῶ­στε: «Στὴ δι­άρ­κει­α τοῦ ἐ­πι­σή­μου δεί­πνου (8.7.08) τῆς Ἰ­α­πω­νί­ας τοῦ G8, οἱ ἡ­γέ­τες τῶν πλου­σί­ων βι­ο­μη­χα­νι­ῶν δο­κί­μα­σαν 19 δι­α­φο­ρε­τι­κὰ πι­ά­τα, κο­ρυ­φαί­ων σπε­σι­α­λι­τέ, συ­ζη­τών­τας γι­ὰ τὴν παγ­κό­σμι­α ἐ­πι­σι­τι­στι­κὴ κρί­ση!» (Βῆ­μα, 9.7.08). Συ­ζη­τοῦ­σαν γι­ὰ τὴ φτώ­χει­α, τρώ­γον­τας τὰ κα­λύ­τε­ρα φα­γη­τά!).

Αὐ­τό­πτης λοι­πὸν μάρ­τυ­ρας ἔ­λε­γε γι­ὰ τὸν Πρω­θυ­πουρ­γὸ Νι­κό­λα­ο Πλα­στή­ρα: «Οἱ φί­λοι του στὸ Σου­φλί, τοῦ πα­ρέ­θε­σαν «γεῦ­μα» σὲ ἑ­στι­α­τό­ρι­ο.

Στὸ «τρα­πέ­ζι» πα­ρα­κα­θί­σα­με καὶ ἐ­μεῖς, οἱ συ­νο­δοί του. Ριχ­τή­κα­με στὸ φα­ϊ σὰν πει­να­σμέ­νοι λύ­κοι!

Ο Ν. Πλα­στή­ρας βα­θι­ὰ στε­νο­χω­ρη­μέ­νος, ἅ­πλω­νε τὸ χέ­ρι του στὸ πι­ά­το, ἔ­παιρ­νε ἕ­να ἐ­λά­χι­στο καὶ ἔ­κα­νε, πὼς ἔ­τρω­γε! Κα­θό­μουν πο­λὺ κον­τά του.

Ἔ­σκυ­ψα πί­σω ἀ­πὸ τὴν κα­ρέ­κλα του, καὶ τοῦ εἶ­πα: «Δὲν Σᾶς βλέ­πω νὰ τρῶ­τε. Ἀ­πὸ τὸ πρω­ὶ δὲν βά­λα­τε τί­πο­τε στὸ στό­μα σας! Πρέ­πει νὰ φᾶ­τε κά­τι».

Στύ­λω­σε πά­νω μου τὰ μά­τι­α του, καὶ μοῦ ψι­θύ­ρι­σε: «Με­τὰ ἀ­πὸ αὐ­τὰ ποὺ εἴ­δα­με, μοῦ κό­πη­κε ἡ ὄ­ρε­ξη!».

Ἔ­φα­γε λί­γα φροῦ­τα καὶ ση­κώ­θη­κε στὰ γρή­γο­ρα. Φύ­γα­με πο­λὺ νω­ρί­τε­ρα. Στὸ Δι­δυ­μό­τει­χο τὰ ἴ­δι­α! Ἡ πε­ρι­ο­δεί­α του στὸν Ἔ­βρο κα­τάν­τη­σε γι' αὐ­τὸν ψυ­χι­κὸ μαρ­τύ­ρι­ο!».

Πέ­θα­νε τὸ 1953. Ἡ πε­ρι­ου­σί­α του; 216 δραχ­μὲς στὸ πορ­το­φό­λι του καὶ 10 δο­λά­ρι­α στὴν τσέ­πη του! (Γι­ώρ­γου Μα­κα­ρο­νά, Νι­κό­λα­ος Πλα­στή­ρας κ.λ.π.).

Τὸ πρό­βλη­μα τῆς οἰ­κο­νο­μι­κῆς κρί­σε­ως χρει­ά­ζε­ται καρ­δι­ὰ Νι­κά­λα­ου Πλα­στή­ρα! Μό­νο μὲ τέ­τοι­α καρ­δι­ὰ θὰ ἐ­πι­λυ­θεῖ.

Ξε­κά­θα­ρα πράγ­μα­τα: Δὲν ὑ­πάρ­χει ἀν­θρω­πι­ά. Ἄ­σπλαγ­χνα κομ­πι­οῦ­τερς (ποὺ κά­νουν ψυ­χροὺς λο­γα­ρι­α­σμοὺς) μᾶς κυ­βερ­νᾶ­νε!

«Ντρο­πή μας», ἦ­ταν ὁ τί­τλος τοῦ κυ­ρί­ου ἄρ­θρου τῆς ἐ­φη­με­ρί­δας «Ἐ­λε­θευ­ρο­τυ­πί­α» (φ. 13.10.2007) μὲ ἀ­φορ­μὴ τὴν παγ­κό­σμι­α ἡ­μέ­ρα (17 Ὀ­κτω­βρί­ου) γι­ὰ τὴν ἐ­ξά­λει­ψη τῆς πτώ­χει­ας.

Με­τα­ξύ των ἄλ­λων ἔ­γρα­φε: «Πε­θαί­νουν ἀ­πὸ τὴν πεί­να 18 ἑ­κα­τομ­μύ­ρι­α συ­νάν­θρω­ποί μας τὸ χρό­νο,ἀ­πὸ τοὺς ὁ­ποί­ους τὰ 10 ἑ­κα­τομ­μύ­ρι­α παι­δι­ά! Πο­λι­τι­κὸ εἶ­ναι τὸ πρό­βλη­μα τῆς φτώ­χει­ας, ἐ­πι­ση­μαί­νουν οἱ με­λε­τη­τές, καὶ ὑ­πο­γραμ­μί­ζουν ὅ­τι τὰ κρά­τη θὰ μπο­ροῦ­σαν νὰ ἐ­ξα­σφα­λί­σουν ἕ­να ἀ­ξι­ο­πρε­πὲς ἐ­πί­πε­δο δι­α­βί­ω­σης στοὺς πο­λί­τες τους, ἂν ἀ­πο­φά­σι­ζαν νὰ πε­ρι­ο­ρί­σουν τὴν ἐ­κμε­τάλ­λευ­ση καὶ νὰ ἐ­φαρ­μό­σουν πο­λι­τι­κὲς σε­βα­σμοῦ τῆς ἀν­θρώ­πι­νης ἀ­ξί­ας (...).Πεί­να, δυ­στυ­χί­α, ἐ­ξα­θλί­ω­ση καὶ ἀ­πελ­πι­σί­α ὑ­πάρ­χουν καὶ στοὺς ἀ­να­πτυγ­μέ­νους, γι­α­τί δὲν ὑ­πάρ­χει ἀν­θρω­πι­ά, γι­α­τί ἔ­χει ἀ­πα­ξι­ω­θεῖ ἡ ἀν­θρώ­πι­νη ἀ­ξί­α.Ἔ­χουν ξε­πε­ρά­σει στὴν Εὐ­ρώ­πη τὰ 70 ἑ­κα­τομ­μύ­ρι­α οἱ φτω­χοὶ (μι­λᾶ­με γι­ὰ τὸ 2007!) καὶ οὐ­δεὶς ἀ­πὸ τοὺς τε­χνο­κρά­τες, τοὺς τρα­πε­ζί­τες καὶ τοὺς σο­φούς των Βρυ­ξελ­λῶν συγ­κι­νεῖ­ται καὶ ἐν­δι­α­φέ­ρε­ται νὰ δρο­μο­λο­γή­σει πο­λι­τι­κές, ποὺ θὰ ἐ­ξα­λεί­ψουν τὴν ντρο­πή".

Μοῦ ἔ­λε­γε ἕ­νας φτω­χὸς καὶ ἄ­νερ­γος συ­νάν­θρω­πός μας: «Ὅ­ταν βλέ­πω στὴν τη­λε­ό­ρα­ση βου­λευ­τές, πο­λι­τι­κούς, δη­μο­σι­ο­γρά­φους νὰ μι­λᾶ­νε γι­ὰ τὴν κρί­ση, «τὰ παίρ­νω στὸ κρα­νί­ο!».

Πῶς τολ­μοῦν καὶ μι­λᾶ­νε γι­ὰ τὴν κρί­ση, αὐ­τοὶ ποὺ ἔ­χουν χι­λι­ά­δες καὶ ἑ­κα­τομ­μύ­ρι­α εὐ­ρὼ στὴν ἄ­κρη;! Ποῦ ξέ­ρουν αὐ­τοὶ ἀ­πὸ κρί­ση;!

Ἐ­μέ­να νὰ ρω­τή­σουν, ποὺ δὲν μπο­ρῶ νὰ θρέ­ψω τὰ παι­δι­ά μου! Ἂν τοὺς καί­ει ἡ κρί­ση, ἃς βά­λουν τὸ χέ­ρι τοὺς βα­θι­ὰ στὴν τσέ­πη τους, καὶ ἃς μᾶς βο­η­θή­σουν! Ἐ­κεῖ θὰ τοὺς πα­ρα­δε­χθῶ!».